6 mei, dat is de dag waarop de zus van mijn vader door wie ik ben grootgebracht in 1938 trouwde met de liefde van haar leven. Vanaf hun 12e jaar (1926) hadden zij verkering en in 1938 zijn zij getrouwd. In april 1939 is hun dochter (niet ik) geboren en in 1941 is Dick aan TBC overleden.
Elk jaar hoorde ik rond 6 mei dit verhaal van mijn moeder (eigenlijk mijn tante).
Een andere zus van mijn vader was met Jan, een broer van Dick getrouwd. Jan overleed in de oorlog toen er een bom op zijn kapperszaak in Den Helder viel.
Beide zussen woonden in de oorlog met hun vader (mijn opa Simon, die met die zeiloren) en hun dochtertjes in Castricum. Van hun vader mochten zij geen verdriet tonen; het leven ging verder. Bovendien had Simon met de flaporen zijn vrouw (mijn grootmoeder Sien) ook in de oorlog verloren (maagkanker).
Niet altijd leuk, maar wel verklaarbare reacties (niet zeuren).
Mijn biologische ouders waren in WOII op Java, in diverse Jappenkampen. Maar dat is een ander verhaal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ja, zo ging dat inderdaad. Verdriet, daar werd niet over gepraat. Misschien dachten ze dat het daar alleen maar erger van zou worden omdat je er dan weer aan herinnerd werd. Met kinderen praatte men al helemaal niet over dat soort dingen.
BeantwoordenVerwijderenAls je er niet over sprak was het er ook niet. Dit is iets dat ik onbewust ook huldig, maar, we werken eraan!
BeantwoordenVerwijderenen post scriptum: wat is er nog veel te doen!!!
BeantwoordenVerwijderenOok in de jaren 50 mocht verdriet niet getoond worden in bepaalde families. Een zus van mijn vader is overleden 3 maanden na de geboorte van haar 6e kind (in 8 jaar 6 kinderen) en dat gezin was door de ziekte en dood zeer "gerafeld" geraakt. Maar van de vader (mijn oom) mochten ze niet (lang) huilen, want wat gebeurd is is gebeurd, het leven gaat verder en huilen helpt niks. Een aantal van mijn neven en mijn nicht hebben hier zeer onder geleden (ze waren allemaal nog zo klein) en er emotioneel echt wat aan overgehouden
BeantwoordenVerwijderenEn dit allemaal nog in het holst van de nacht, na een avond vergaderen in het museum WvH